وقتی دریاچه ارومیه در خاموشی می‌مرد، کجا بودید؟
✍️رضا ایمانپور- روزنامه‌نگار
هشدار کارشناسان و فعالان محیط زیست: خشکیدن دریاچه ارومیه تنها یک فاجعه زیست‌بومی نیست، بلکه سند شرم بی‌عملی نسل حاضر در برابر نسل‌های آینده خواهد بود. پرسشی که فردا پاسخ آن را می‌طلبند: آنگاه که بزرگ‌ترین دریاچه شور خاورمیانه در خاموشی می‌خشکید، شما چه کردید؟
کارشناسان محیط زیست در نشست فوریت‌های اکوسیستم آذربایجان هشدار دادند: دریاچه ارومیه به نقطه عطف بحرانی رسیده است. این گنجینه بی‌بدیل طبیعی که روزی میزبان پرندگان مهاجر، حافظ سلامت منطقه و نماد هماهنگی انسان و طبیعت بود، امروز با خشکی فزاینده، آینده‌ای تاریک را برای شمال غرب ایران ترسیم می‌کند.
نسل‌های بعدی که تنها عکس‌های دریاچه را خواهند دید، چرا با وجود هشدارهای مکرر علمی، سکوت اختیار کردید؟ چرا توسعه ناپایدار کشاورزی، سدسازی‌های بی‌رویه و مدیریت ناکارآمد منابع آب را مهار نکردید؟ آیا پاسخ ما تکرار تقصیر دیگران یا توجیه کم‌توانی خواهد بود؟
خشکیدن دریاچه ارومیه فقط از بین رفتن آب نیست. نابودی معیشت هزاران نفر، تشدید ریزگردهای نمکی تهدیدکننده سلامت، و مهاجرت اجباری، تبعات انسانی این فاجعه است. این بحران، آیینه غفلت جمعی ما از مسئولیت‌پذیری زیست‌محیطی است.
با وجود عمق فاجعه، کارشناسان بر این باورند که هنوز پنجره امید بسته نشده است احیای حداقلی بخش‌های شمالی با بارندگی‌های اخیر نشان می‌دهد طبیعت ظرفیت بازگشت دارد.
(تعدیل الگوی کشت، کاهش برداشت از منابع آب، لایروبی رودخانه‌ها) می‌تواند روند نابودی را کُند کند.
پیوند زنده‌ماندن دریاچه با امنیت ملی در اسناد بالادستی، ضرورت عزم جدی دولت و مجلس را گوشزد می‌کند.
عمل امروز تعیین می‌کند یا با اقدام جهادی، مشارکت مردمی و مطالبه‌گری مداوم، پرونده این فاجعه را می‌بندیم، یا فردا در برابر چشمان سرزنش‌گر فرزندانمان، تنها سکوت دیروزمان را توضیح خواهیم داد.
